Niby wszyscy je znamy. Wiemy, że z niego wynikają wszystkie pozostałe, z Dekalogiem włącznie. Ale czy kiedyś głębiej zastanawialiśmy się nad jego sensem?

„Będziesz miłował Pana, Boga swego z całego serca swego, z całej duszy swojej(...), a bliźniego swego jak siebie samego.”

Recytujemy to z pamięci, niemal odruchowo...

A potem... Potem ze spokojem czytamy o kolejnej masakrze w Syrii, Pakistanie czy jakiejś Nigerii...Nie nasza sprawa, to tak daleko. Cóż my w końcu możemy...

I otwieramy gazety, a tam:

„Około trzech czwartych Belgów opowiada się za rozszerzeniem prawa dotyczącego eutanazji na osoby niepełnoletnie, cierpiące na nieuleczalną chorobę lub chorych na Alzheimera - wynika z sondażu opublikowanego w dzienniku „La Libre Belgique”.

Konkretnie 38 proc. Belgów „całkowicie popiera”, a 36 proc. „raczej popiera” rozszerzenie prawa do eutanazji na osoby poniżej 18. roku życia, głównie takie, które nie są w stanie zwrócić się o śmierć na życzenie, gdyż są w śpiączce lub od dawna są w stanie wegetatywnym.

Ponadto 79 proc. Belgów, także wyborców chadeckich i centrowych, popiera prawo do eutanazji dla osób starszych cierpiących na choroby degeneracyjne, jak choroba Alzheimera lub otępienie naczyniowe, których stan pozwala im prosić o eutanazję.

Belgia...Stary, chrześcijański kraj[1]...Czy to też daleko? Czy to nie samo centrum Unii Europejskiej, do której Polska należy od 2004 roku?

A co działo się w naszym sejmie podczas głosowania nad pierwszym obywatelskim projektem ochrony życia dzieci nienarodzonych, 27 września 2013 r? Ilu katolików było wśród głosujących za odrzuceniem tego projektu? Ilu lekarzy? Ilu tchórzliwie wyjęło swe karty do głosowania, udając, że nie ma ich na sali?

A ilu z nas, powołując się na „zdrowy rozsądek”, lub co gorsza „współczucie”, mówi, że to dobre i słuszne prawa, bo „nie można nikogo zmuszać do heroizmu”, czyli urodzenia chorego dziecka czy opieki nad niedołężnym starcem!

Jakże często bezmyślnie powtarzamy krzykliwie wygłaszane sądy różnych celebrytów, niekiedy nawet profesorów etyki (!): „mam prawo do własnego brzucha”, „mam prawo do szczęścia (odpoczynku, samorealizacji)”, albo przeciwnie: „muszę mieć dziecko za wszelką cenę”... I kwitnie aborcja, zapłodnienie pozaustrojowe, eutanazja...

A zdrada, kłamstwo, grzech? Pojęcia niemodne, przestarzałe... Czasem tylko ich skutki dają zarobić tabloidom, zwłaszcza gdy dotyczą celebrytów.

Kradzież? To tylko zmiana stosunków własności, bo przykład idzie z góry, czego ilustracją jest złośliwy, lecz jakże trafny komentarz: „nie kradnij, władza nie lubi konkurencji”.

Przykłady można by mnożyć, tylko po co? Wszystkie sprowadzają się do spostrzeżenia, że odwróciliśmy zasadę obowiązującą u nas przez wieki.

Zasadę, że bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi.

To ona pozwalała z odwagą oddawać życie w obronie wiary i bliźniego. To ona tworzyła świętych tej miary, co św. Stanisław ze Szczepanowa, św. Andrzej Bobola, czy św. Maksymilian Kolbe, którzy nie ulękli się męczeństwa, bo Bóg był na pierwszym miejscu.

Kochając Boga nade wszystko w praktyce realizowali zarazem przykazanie miłości bliźniego.

„Będziesz miłował (...) bliźniego swego jak siebie samego.”

Każde nieposłuszeństwo wobec Boga pociąga za sobą jakąś krzywdę ludzką, nie ważne jak byśmy siebie nie okłamywali i jakich byśmy nie szukali usprawiedliwień.

A usprawiedliwienia są różne...

Najprostsze i zarazem najważniejsze, z którego właściwie wynikają pozostałe, ilustruje

przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, kiedy to Chrystus musiał przypomnieć faryzeuszom kto jest ich (naszym) bliźnim.

Bo można podzielić ludzi na naród wybrany i gojów, swoich i obcych, Untermaenschów i Uebermenschów, ludzi i płody (zygoty), a potem tylko do tych pierwszych stosować zasady moralne i przykazania.

Tylko, że to nie ma nic wspólnego z chrześcijaństwem.

Chrześcijaństwo to jedyna religia uniwersalna właśnie ze względu na absolutny charakter znaczenia przykazania miłości Boga i bliźniego oraz ponad plemienne i ponad narodowe znaczenie pojęcia „bliźni”.

„Nie masz już Żyda ani Greczyna...”, bo Chrystus umarł i zmartwychwstał za wszystkie dzieci Adama.

Kto myśli inaczej nie jest chrześcijaninem, ale rasistą albo wyznawcą eugeniki!

I nie jest ważne, czy zawiesza się miłość bliźniego poprzez odebranie człowieczeństwa (wykluczenia ze wspólnoty „bliźnich”) wobec Tutsi, Hutu, Żydów, gojów, niewolników, dzieci nienarodzonych, zamrożonych płodów, starych rodziców, obłożnie chorych, konkurentów w biznesie czy przeciwników politycznych.

Bo „cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, mnieście uczynili”.

Ograniczenie pojęcia bliźniego do własnej nacji, plemienia, kasty, stanu, partii politycznej czy grupy interesów jest bardzo wygodne, bo pozornie pozwala zachować przykazanie miłości Boga i bliźniego.

Ale właśnie poprzez ten zawężony zakres jest sprzeczne z chrześcijańskim uniwersalizmem.

Powinniśmy o tym pamiętać i przypominać na każdym kroku.

Bo to jest najważniejsza cecha naszej religii, która w dzisiejszych czasach praktycznie przetrwała tylko w katolicyzmie.

I nie ma co, w imię fałszywie pojętego ekumenizmu czy politycznej poprawności, oburzać się, bo takie są fakty.

Papież, ziemski namiestnik Chrystusa, niezależnie od kraju pochodzenia i osobistych słabości, jest zwierzchnikiem Kościoła naprawdę Powszechnego, w przeciwieństwie do licznych kościołów protestanckich, z anglikańskim na czele, gdzie głową kościoła jest panujący monarcha, realizujący cele polityczne, często sprzeczne z celami politycznymi innych państw, co wyklucza uniwersalizm chrześcijański w pojmowaniu bliźniego.

Podobnie wygląda sytuacja w krajach prawosławnych, gdzie wprawdzie po upadku carskiej Rosji nie ma cezaropapizmu w czystej postaci, ale patriarchowie są silnie związani z władzą państwową i jak najdalsi od jakiejkolwiek tej władzy krytyki.

Prawo i moralność narzuca więc władza państwowa, mająca całkiem świeckie cele i metody działania i całkiem świeckie problemy z budżetem, co często w sposób dla wielu niewidoczny, ma wpływ na kształt wprowadzanych ustaw.

Pojęcie bliźniego zostaje zawężone do współobywateli i to niekoniecznie wszystkich, ale coraz częściej tylko tych zdrowych i produktywnych, a wobec innych, w ramach realizowania interesu narodowego czy państwowego, często pojmowanego jako interes gospodarczy, wszelkie chwyty są dozwolone i usprawiedliwione, o czym wielokrotnie przekonaliśmy się zwłaszcza w naszej najnowszej historii.

Cel uświęca środki, bo cel (interes) jest najważniejszy i jemu podporządkowane są działania. Najczęściej jest to prawo silniejszego, bo tylko on może sobie pozwolić na artykułowanie swoich żądań.

Czy można wobec tego mówić tu o chrześcijaństwie? O miłości bliźniego?

Zastępuje się je jakimiś abstrakcyjnymi „prawami człowieka”, zmiennymi jak ludzkie poglądy i ideologie.

Im mniej chrześcijańskiego uniwersalizmu w stosunkach międzyludzkich, tym więcej przepisów, konwencji, praw człowieka, a nawet natury, albo wręcz Natury!

A pospolitość skrzeczy...

I ma makabryczne oblicze aborcjonistów, wysyłających na tamten świat w czasie pokoju miliony istnień ludzkich...

Ma inteligentną twarz naukowców w sterylnych laboratoriach, eksperymentujących na ludzkich zarodkach bez odium dra Mengele.

Ma zatroskaną minę „etyków”, współczujących opiekunom obłożnie chorych dzieci czy starych rodziców i proponujących... eutanazję jako najbardziej humanitarne (!) rozwiązanie.

Ma postać potężnych korporacji, bezwzględnie wykorzystujących miejscowych pracowników w krajach, które wcześniej perfidnie złupiły.

Czyż terroryści wysadzający się w powietrze wraz ze swoimi ofiarami nie wydają się wobec tamtych znacznie uczciwsi?

Czyż cel ich działania, choć okrutny, nie jest zwykle jasno sprecyzowany i jednoznaczny?

Oni przynajmniej, wśród powszechnego potępienia, giną za swoje sprawy, podczas gdy ci pierwsi w glorii chwały gromadzą bogactwa i mącą umysły, mieszając Dobro i Zło.

Właśnie ta szatańska obłuda jest w tym wszystkim najgorsza, ponieważ bez powrotu do jasnego sprecyzowania pojęć i przywrócenia im dawnych, tradycyjnych znaczeń, ciężko będzie pokonać przeciwnika, który często jest żywą ilustracją staropolskiego przysłowia:

„diabeł ubrał się w ornat i ogonem na mszę dzwoni”.

Jakże daleko odszedł świat od swoich chrześcijańskich korzeni, zawartych w przykazaniu miłości Boga i bliźniego...

Może czas już najwyższy uczciwie i bez zakłamania zajrzeć w swoje serce i zobaczyć, po której stronie jestem i czyje prawo jest dla mnie najważniejsze?

A kiedy już jasno i uczciwie powiemy sobie, że wolę Bożą chcemy pełnić, nie mówmy: „cóż ja mogę?”. Bo nawet tam, gdzie pozornie nic już nie da się zrobić, pozostaje jeszcze modlitwa, co jakże pięknie przedstawił Adam Mickiewicz w III części Dziadów, ratując Konrada z rąk Szatana dzięki modlitwie ks. Piotra.

Zaś wszystkim zwolennikom „humanitarnej eutanazji” chciałabym zadać proste pytanie:

Skąd wiecie, czy to nie modlitwy ludzi obłożnie chorych, starych i cierpiących podtrzymują jeszcze ten świat w istnieniu?

Skąd wiecie, czy waszej duszy nie uratuje ostatecznie modlitwa jakiejś chorej staruszki albo zamkniętej za klauzurą zakonnicy?

Nie musicie mi odpowiadać. Zastanówcie się tylko uczciwie, czy możecie taką ewentualność wykluczyć i wyciągnijcie z tego właściwe wnioski dla swojego działania.

Zaś nam niech przyświeca stara benedyktyńska zasada, ciągle aktualna w swojej logicznej zwięzłości tej nierozerwalnej koniunkcji: „ora et labora!”. Módl się i pracuj!

Tylko tyle i aż tyle...

* Tekst ten pochodzi z 2013 r. Przepraszam wszystkich za te poświąteczne remanenty, ale jakoś tak wydało mi się ważne, żeby go przypomnieć, bo choć zawiera same oczywistości, to nam, współczesnym poganom (tak, tak... biję się również we własne piersi, może nie w tej kwestii, ale w wielu innych jak najbardziej) często one umykają.

 

[1] 13 lutego 2014 roku Parlament Belgii przyjął ustawę o eutanazji dla nieletnich bez ograniczeń wiekowych!

---

tagi: eutanazja  chrześcijaństwo  miłość bliźniego  przykazania boże 

	jolanta-gancarz
	27 grudnia 2017 10:40

29     2935    12 zaloguj sie by polubić