Nie jest łatwo pisać o wydarzeniu, które tak pięknie i wyczerpująco przedstawili już inni uczestnicy. No, ale obietnica złożona samemu Parasolowi, na tle zabytkowego kościoła, do czegoś zobowiązuje;-)). W końcu to nasz miłomściwie (copy by: Gumisie) panujący Administrator... Skoro więc słowo się rzekło, to nawet mimo niesprzyjających okoliczności przyrody, trzeba się wziąć do dzieła. Zanim jednak przejdę do moich baranowskich impresji, czyli subiektywnej relacji z II konferencji LUL, muszę podzielić się z czytelnikami SN moimi traumatycznymi przeżyciami w kontaktach z biurem obsługi klienta firmy Orange, jako spadkobiercy dawnej TP SA.

Wszystko zaczęło się tuż po powrocie z Baranowa Sandomierskiego, kiedy nocna wichura powaliła stary, przynajmniej 50 – letni grab, akurat na linię telefoniczną na mojej działce i na drogę dojazdową do sąsiednich posesji. Drzewo dzięki wspaniałym strażakom z miejscowej OSP udało się szybko pociąć i usunąć z drogi, za co im w tym miejscu jeszcze raz dziękuję, natomiast naprawa uszkodzonej linii nadal się przeciąga. Co gorsza, dostępu do wyjątkowo cennych doradców Orange, strzeże sztuczna inteligencja Max! Żeby dostąpić zaszczytu rozmowy z żywym konsultantem, trzeba przejść prawdziwe przesłuchanie przez to „cudo techniki”, podając mu nr telefonu, ID Neostrady, a nawet swój pesel! Kiedy odmawia się odpowiedzi na powyższe pytania i żąda połączenia z doradcą, Max rozłącza rozmowę! Przy czym nie jest to darmowy numer w Orange, ale jak najbardziej płatny (innego nie ma), czyli każde nowe połączenie to nowe koszty dla klienta i nowy zysk dla Orange. Jak widać, poza technicznymi nowinkami, nic się nie zmieniło w traktowaniu klienta od czasu słynnego skeczu o rurze, w brawurowym wykonaniu tria: Michnikowski, Kobuszewski, Gołas...

No, ale nie o tym miałam pisać. Wróćmy więc do naszych baranów, to jest, chciałam powiedzieć, do Baranowa Sandomierskiego.

Tym razem moja podróż przebiegła szybko, sprawnie i bez zakłóceń, dzięki koleżance, którą udało mi się namówić na wyjazd i której samochodem podróżowałyśmy.

Do zamku dotarłyśmy jako jedne z pierwszych, niemal równocześnie z Panią Marianną, którą serdecznie pozdrawiam.

Pogoda była piękna, słoneczna, choć nieco wietrzna, do kolacji zostało jeszcze trochę czasu, więc po zakwaterowaniu się urządziłyśmy sobie spacer do rynku tego malowniczego, cichego miasteczka. Rynek, czyściutki i zadbany, był właściwie pusty, sklepy pozamykane, za to na niemal każdym słupie i drzewie wisiały takie plakaty:

I pierwsza myśl: ostra kampania wyborcza musiała toczyć się w tej sielskiej okolicy podczas niedawnych wyborów samorządowych...

Ale kwerenda w jednym z dwóch otwartych jeszcze po 17:00 sklepach postawiła nam włosy na głowie! Jak się okazuje, kilka kilometrów od baranowskiego zamku, w starej, zabytkowej wsi Dymitrów Mały, pewna czysto polska ponoć spółka, chce metodą żydów dzierżawiących przed wojną krowy polskim chłopom, hodować prawie 2 tysiące świń! https://tyna.info.pl/ten-smrod-zrujnuje-nam-zycie-w-najnowszym-tn/

I nie jest to jedyne takie miejsce w Polsce, bo akcja ta rozwija się po cichu, a skutecznie, wszystko wskazuje, że z błogosławieństwem różnych centralnych instytucji.

Kto chętny, znajdzie informacje choćby tutaj: http://www.gobarto500.pl/

Albo tutaj: http://gobarto.pl/o-nas/aktualnosci/gobarto-500-nowi-rolnicy-w-programie

Zdruzgotane nieco i wstrząśnięte, obejrzawszy całkiem ładną fontannę z figurą Lasowiaczki z cebrzykiem na wodę, tudzież ławeczkę niepodległości i magiczne ponoć, tytułowe Serce Lasowiackie, wróciłyśmy do zamku, aby znaleźć ukojenie w pięknych wnętrzach Restauracji Magnackiej. Wkrótce dołączyli do nas: Ainolatak, Joanna, Stalagmit, Ewa, Parasol z Agnieszką, Betacoole i wielu innych, w tym Państwo Mozgolowie, Coryllus i milczący p. Jarosław. Skutek tego zgromadzenia był taki, że mimo zestawienia w ósemkę dwóch 9-osobowych stolików, utworzyła się jeszcze tzw. druga obwodnica;-)

A kiedy po 22:00 trzeba było opuścić restaurację, większość towarzystwa przeniosła się najpierw na krótko do jednej z zamkowych komnat, aby próbować swoich sił w zmaganiach z nieustępliwym zamkiem zabytkowego sekretarzyka, a potem na długie nocne Polaków rozmowy do tzw. czworaków (chyba copy by Parasol), czyli przyzamkowego hotelu, gdzie w niemal studenckiej atmosferze doczekaliśmy pierwszych sobotnich godzin.

Mimo krótkiego snu wszyscy grzecznie zjawili się na pysznym i obfitym śniadaniu we wspomnianej już restauracji. Osiołkowi w żłoby dano, ale pośród jadła, mimo trudnego wyboru, nikt z głodu nie padł, co najwyżej zaokrąglił sobie boczki, zajadając domowy pasztet i swojskie wędliny, zagryzane wyśmienitym pieczywem.

No, a punktualnie o 9:30 wszyscy zasiedli w Sali Portretowej zamku, by wysłuchać pierwszego wykładu prof. Święcickiego. Niektórzy zdążyli nawet kupić książki, wypić kawę i spróbować wspaniałych domowych ciast, czekających na chętnych wśród włoskich krajobrazów i barokowych, choć w rzeczywistości dwudziestowiecznych, bukietów i białych stiuków zamkowego korytarza.

Nie będę tu opisywać kolejnych wykładów, ponieważ zrobili to już moi poprzednicy, z niedościgłym Panem Andrzejem z Gdańska, który zostawił nam niemal stenograficzną relację (już w Tłokini podziwiałam jego skrupulatne i pracowite notowanie każdego wystąpienia). Ograniczę się jedynie do luźnych uwag.

Pierwsza jest taka, że wykładowcy dzielili się na technokratów i konserwatystów. Od razu wyjaśniam, że nie chodzi o poglądy, ale o posługiwanie się środkami technicznymi dla uzupełnienia i wzbogacenia wypowiedzi. Dwie trzecie wykładowców używało laptopów do zobrazowania swojej prezentacji, jednej trzeciej wystarczyły książki i ciekawa osobowość;-).

Użycie komputera jako rzutnika nie miało wpływu na jakość wypowiedzi. Równie ciekawe i barwne było wystąpienie prof. Święcickiego, prezentującego liczne wykresy i zestawienia, jak ks. Irka, który z prawdziwą miłością opowiadał o niezwykłej biografii biskupa Łozińskiego, o którym usłyszał zaledwie dwa lata temu, ale tak go „wciągnęła”, że nie tylko napisał i wydał o nim książkę, ale stał się wielkim orędownikiem Jego beatyfikacji. A także pracy dla zachowania polskości i katolicyzmu na Białorusi.

No i pięknym pismem wpisuje dedykacje dla czytelników swojej książki.

Wspominał też ks. Irek o rękopiśmiennej pracy o życiu biskupa Łozińskiego, na której się opierał, a która z jakiegoś powodu nie została wydana. Niestety, nie zapamiętałam autora, ani tytułu. Może Pan Andrzej pomoże?

Równie konserwatywny był dr Jacek Legieć, który wspaniale potrafił skupić uwagę słuchaczy na losach żołnierzy polskich w szeregach armii carskiej - bez pomocy sprzętu technicznego.

Trochę zaskoczyła mnie informacja, że znaczną część załogi Port Artur stanowili Polacy.

Postać Emanuela Małyńskiego, prezentowana przez dr. Mozgola, nie była dla mnie nowością, ponieważ już wcześniej słuchałam jego wykładów i trochę na ten temat czytałam. Zaskoczyło mnie natomiast, że Małyński jest obecnie niezwykle popularny w szeregach prawicy europejskiej, jego prace są wznawiane zarówno we Francji, jak w Wielkiej Brytanii, a nawet Szwecji (dowodem – ostatnie dzieło Małyńskiego, wydane po angielsku w Szwecji, które przywiozła ze sobą i czytała Katalonia).

Słuchając wykładu, zastanawiałam się, czy słaby odbiór pisarza w przedwojennej (i współczesnej) Polsce nie wynikał jednak z faktu, że pisał on głównie po francusku (i angielsku) i w tych też krajach swoje książki wydawał.

A także skąd u tak bystrego obserwatora rzeczywistości z jednej strony podziw i zaufanie do Józefa Piłsudskiego, a z drugiej strony do Imperium Brytyjskiego, któremu chciał nawet oddać południowe ziemie Rosji (sowieckiej, żeby nie było wątpliwości) dla ratowania Europy przed komunizmem?

Najwięcej emocji i trochę nieuzasadnionych oczekiwań wzbudził wykład p. prof. Katarzyny Kostrzewy o prawnych podstawach wyjaśniania katastrofy smoleńskiej w świetle międzynarodowego prawa lotniczego. Wykład bardzo profesjonalny, wyjaśniający zawiłości międzynarodowego prawa lotniczego i ukazujący jakby mimochodem straszliwe zaniedbania i złą wolę ludzi sprawujących władzę w Polsce po katastrofie smoleńskiej. Najbardziej przykrą konkluzją jest jednak stwierdzenie, że z jakiegoś bliżej nieznanego powodu nie tylko nie można już odwrócić skutków zupełnie nieuprawnionego wyboru tzw. konwencji chicagowskiej dla badania przyczyn katastrofy, ale że nadal w Polsce trzeba mówić o tym w formie bezosobowej: wybrano, zdecydowano, przyjęto... Bo prawdziwych autorów tych decyzji nie tylko nie można nadal wskazać, ale nawet się ich nie szuka...

II Konferencję LUL zakończył wykład dr. Łukasza Modelskiego o „spisku antykarpiowym” w czwartym roku rewolucji francuskiej (1793).

I tu muszę przyznać się do pewnego zawodu. Otóż podczas całego wykładu byłam przekonana (w swoim spiskowym umyśle), że cała akcja osuszania stawów i „walka z karpiem” jako przeżytkiem feudalizmu i monastycyzmu, jest wprowadzeniem do konkluzji, że miała to być przykrywka do pozyskiwania saletry ze stawowego mułu. Zwłaszcza, kiedy wykładowca wspomniał o produkcji broni i prochu w rewolucyjnym Paryżu AD 1793. Tymczasem okazało się, że to tylko karp miał być właściwym celem rewolucyjnych siepaczy. Nie licząc ludzi, którzy z jego hodowli żyli.

W tym wypadku moja spiskowa teoria nie przerodziła się w spiskową praktykę:-))). Może i dobrze.

Po zakończeniu wykładów, wzbogaceni duchowo uczestnicy konferencji udali się ochoczo po raz kolejny do Restauracji Magnackiej, by przy połączonych stołach kontynuować dyskusje i dalsze nocne Polaków rozmowy. W pewnym momencie do naszego grona przyłączył się nawet p. Stanisław Michalkiewicz ze swoimi dwoma towarzyszami.

Mimo późnej pory nikt nas z lokalu nie tylko nie wyrzucał, a nawet grubo po 23:00 przyjmowano jeszcze zamówienia na dania gorące, choć restauracja była czynna do 22:00, a kuchnia zaledwie do 21:00. Ostatecznie trochę po północy opuściliśmy gościnny lokal, by po raz ostatni wrócić tam na śniadanie już w niedzielę rano.

A po śniadaniu jeszcze zwiedzanie zamku z przewodnikiem, msza św. w miejscowym kościele p.w. Ścięcia św. Jana Chrzciciela:

I powrót do domu, z niewielką przerwą na obiad u rodziny w innej lasowiackiej miejscowości.

Tak w telegraficznym skrócie przebiegała II Konferencja LUL w Baranowie Sandomierskim.

Na koniec uwag i podziękowań.

1. Jedzenie było naprawdę wyśmienite i pięknie podane. Nasze towarzystwo preferowło dania z borowikami, a odważni (w tym chyba Stalagmit i Krzysiu Laskowski, albo Wacek Magazynier) zdecydowali się nawet na potrawę regionalną, czyli chopcie lasowiackie. Dla zainteresowanych wyjaśniam, że był to rodzaj gołąbków z kaszą jaglaną i sosem grzybowym.

2. Serce w tytule i na zdjęciu dedykuję Stalagmitowi i Jego narzeczonej Ewie. Wg miejscowych, kto się pod nim pocałuje, ma zapewniony długi i nierozerwalny związek;-)

3. „Jesiotra” na szyi nosiła Agnieszka. Gdyby komuś wydawało się to niesmaczne, wyjaśniam, że chodziło o szaliczek z jenota. A tego „jesiotra” wymyślił kiedyś niechcący kolega mojej córki, który na widok jej kamizelki z jenota zawołał: ale masz fajnego jesiotra na sobie!

4. W trakcie zwiedzania zamku Parasol zadał ciekawe pytanie: co trzyma w prawej ręce król Stefan Batory?

Padały różne odpowiedzi, najbliżej prawdy był chyba Stalagmit, ale pewności nie mam. Może któryś z historyków sztuki się wypowie?

5. Kolejność trochę głupia, ale już nie będę poprawiać, bo czas biegnie nieubłaganie, a chciałybym już tę notkę wrzucić na SN, bo zaraz muszę wyjść na dłużej.

Dlatego na koniec serdeczne podziękowania: dla Gabriela, który mimo podejrzeń ze strony prof. Święcickiego co do jego zdrowia psychicznego, jak dotąd nie wychodzi z fazy manii, nie tylko pisze każdego dnia nowy tekst, prowadzi wydawnictwo, portal SN, wydaje kwartalnik „papierowy”, pisze książki, ale także organizuje nam takie wspaniałe eventy, jak kolejne konferencje LUL i jeszcze ma w głowie dalsze genialne pomysły. Miejmy nadzieję, że z Bożą pomocą, do fazy depresji nigdy nie przejdzie;-)))

Kolejne podziękowania dla Ravena59 i p. Wawrzyńca, dzięki którym to niezwykłe wydarzenie zostało zarejestrowane i będzie przynajmniej częściowo udostępnione dla tych, co przyjechać nie mogli. Dodam, że kiedy my przy złączonych stołach zaczęliśmy „świętowanie”, panowie pracowicie przygotowywali na górze salę i sprzęt na konferencję. A p. Wawrzyniec, cichy i skromny, nie narzucający się, zawsze wiedział, kiedy potrzebna jest jego pomoc i bezszelestnie pojawiał się jak spod ziemi;-))

Oczywiście dziękuję wszystkim, z którymi udało mi się spędzić tak wspaniale te niemal 3 dni i choć chwilę porozmawiać. Było cudownie!

No i serdecznie dziękuję mojej koleżance, która nie tylko przywiozła nas do Baranowa, nie tylko dzielnie poruszała się w nowym dla siebie towarzystwie, ale nawet zdobyła od Stanisława Michalkiewicza przepis na lody z pieca;-)))

Dzięki, dzięki i jeszcze raz wielkie dzięki.

 

---

tagi: konferencja  lul  baranów sandomierski  gobarto500 

	jolanta-gancarz
	13 marca 2019 15:59

44     2274    24 zaloguj sie by polubić