Pod tym adresem można ściągnąć numer Buntu Młodych z wywiadem Księcia Lubomirskiego. Plik :Bunt Młodych 1936 .06.25 nr 102.djvu

http://chomikuj.pl/Pulaneczka/Czasopisma+archiwalne/Polska+prasa+narodowa+(przedwojenna)/*e2*80*9eBunt+M*c5*82odych.+Niezale*c5*bcny+Organ+M*c5*82odej+Inteligencji*e2*80*9d+(1931-1937)/Bunt+M*c5*82odych+1936+R.+VII

Taka ciekawostka. Obrazki rozrzucone przez agentów pruskich w Częstochowie i okolicach na początku wojny. Tygodnik Świat Nr. 38 z 19 września 1914

Dlatego 15 sierpnia byłby znacznie lepszym terminem, nie tylko na święto wojska polskiego.

Bezczelność bez granic. Jakby uznali, że wszyscy zapomną jak zwalczali religię katolicką w zaborze pruskim, sekularyzowali zakony i tłukli dzieci rózgą za mówienie pacierza po polsku.

Ale 11.11. jest ciekawszy z punktu widzenia republikańskiego i ma ciekawe konotacje okultystyczne wraz z rokiem 1918. No a Francja też rok w rok 11.11. świętuje Armistice 1918.

Dziękuję za podpowiedź, tylko muszę tę książkę gdzieś w domu zlokalizować;-)

Przepraszam wszystkich za tę zdublowaną "niezniszczalność", ale po wklejeniu obrazka nie był widoczny pierwszy, górny komentarz, więc dorzuciłam podpis na dole. A tu się nagle oba pojawiły po zapisaniu;-)

Ciekawe po co Piłsudski chciał jechać do Wilna? Chyba po to, żeby zostać politykiem litewskim....

Biorąc pod uwagę, że jechał prosto z niemieckiego Magdeburga, jest to bardzo prawdopodobne. Czy możliwe? Wątpię. To raczej kolejny blef Ziuka, żeby wywrzeć presję na Radę Regencyjną. Z tego wywiadu wynika zresztą, że presja była wywierana już na poczatku listopada, po "zamachu" Świeżynskiego. Przez socjalistów zresztą, co Lubomirskiemu proponowali, żeby zachęcił do dymisji pozostałych regentów i jako samodzielny Regent (a więc nie obciążony piętnem zależności od okupantów) powołał nowy rząd, w dowolnym składzie, byle bez endeka na czele (na decyzję zostawili 2 godziny!). Ponieważ na dymisję nie zgodził się Ostrowski, Lubomirski w imieniu RR propozycję odrzucił i następnego dnia pojawił się rząd lubelski. Lubomirski ma o to pretensje do Ostrowskiego! Zresztą z całego wywiadu przebija sympatia do Piłsudskiego. 

To ja dziękuję za uzupełnienie;-)

Po zawieszeniu broni na zachodzie, już od 12.11.1918 r. armia niemiecka na zachodzie zaczęła być demobilizowana. Na wschodzie, na terenie Rosji (Białoruś, Ukraina, Litwa, Łotwa), pozostała jednak potężna ilość doskonale uzbrojonego wojska, które prowadziło regularną walkę z Sowietami i Łotyszami. Niemcom zależało na jak najszybszej jego ewakuacji koleją do Prus Wschodnich, a następnie do Rzeszy i dyslokację rozpoczęto w trzeciej dekadzie listopada. W zamiarze niemieckiego dowództwa miało ono stać się podstawą do organizacji nowych sił zbrojnych w celu realizacji koncepcji politycznej "nowego niemieckiego państwa na wschodzie", które byłoby wyłączone spod działania nieuchronnych restrykcji spowodowanych przegraną na froncie zachodnim. Na tereny opuszczane przez Niemców wchodziły siły bolszewickie oraz w miarę możliwości organizujące się wojsko polskie na podstawie lokalnych porozumień. 5.02.1919 r. w Białymstoku została podpisana polsko-niemiecka umowa o tranzycie odchodzących wojsk niemieckich, zajmowaniu opuszczanych obszarów oraz przejmowaniu pewnej części pozostawionego sprzętu. Odejście Niemców zostało zakończone do końca marca 1919 r.

Jest więc prawdopodobne, że Niemcy zwalniając Piłsudskiego chcieli zrealizować dwa cele: zapewnić bezpieczną ewakuację swoich sił z Rosji oraz jednocześnie doprowadzić do konfliktu powstającej Polski z bolszewicką Rosją. Taki konflikt chroniłby Niemcy przed dojściem armii bolszewickiej do granic Niemiec i jednocześnie osłabiałby Polskę. Wiadomo dziś bowiem, że mimo postanowień i gwarancji rozejmu w Trewirze (16.02.1919 r.), wojna polsko-niemiecka w zasadzie do końca czerwca 1919 r. prawie wisiała na włosku - Plany operacyjne ataku w celu odzyskania Wielkopolski strona niemiecka miała opracowane oraz rozpoczęła koncentrację wojsk. Uderzenie miało nastąpić wraz z odrzuceniem przez rząd niemiecki propozycji pokojowych Ententy. Z drugiej strony będące na etapie organizacji wojska polskie szykowały się do obrony, jednak w walce na dwa fronty musiałoby ulec. I choć sytuację pod względem militarnym mocno poprawiło przybycie Armii Hallera, to zagrożenie było olbrzymie. Tę bardzo niebezpieczną dla Polski sytuację zmieniły dwa czynniki: pierwszy to różnice zdań co do podjęcia dalszych działań jakie zaistniały w niemieckich decyzyjnych kołach polityczno-wojskowych po tym, gdy 16.06.1919 r. otrzymano odpowiedź państw Ententy na niemieckie zastrzeżenia odnośnie pierwszej wersji propozycji pokojowych. Niemieccy politycy i wojskowi stanęli wobec konieczności rozstrzygnięcia dylematu: o ile pokonanie Polski - przede wszystkim odbcie Wielkopolski - było realne, to na Zachodzie armia niemiecka nie miała żadnych szans. Ponadto, prawdopodobnie przeważyło stanowisko, że wojna z Polską mogłaby doprowadzić katastrofalnych skutków odnośnie wynegocjowanego z Ententą plebiscytu dotyczącego przynależności Śląska. Drugim czynnikiem była zmiana rządu - nowy powstał 21.06.1919 r. i jednoznacznie opowiedział się przeciw jakiejkolwiek wojnie na wschodzie, następnego dnia Reichstag zaakceptował warunki pokojowe, zaś 25.06. ogłoszono oficjalną odezwę o rezygnacji z obrony militarnej prowincji wschodnich. Warto tu jednak wspomnieć, że pomimo tego, między 23.06. a 27.06. doszło do lokalnych starć między wojskami polskimi i niemieckimi, m.in. w rejonie Częstochowy.

Relacje z Niemcami są dość ciekawe.  Kto im kazał go wypuścić z Magdeburga? 

Przecież posłał wojsko na Śląsk, w 21' chyba. Czyli wyrwanie obszaru z przemysłem wydobywczym i ciężkim z rąk niemieckich. 

Czy to jego własna decyzja?

.

W poprzednim tekście uderzył mnie ten fragment odezwy: "W kadry strzeleckie garną się tłumnie chłopi i robotnicy Królestwa, szczęśliwi, że ich powołano do walki z Rosją." Ach te kułaki i obszarniki! Zdrajcy! Do walki o niepodległość nie chciały pójść! No to parcelacją w nich!

Ale kłamstwo! Nie mam słów. Piłsudski nienawidził ziemian. To jest jasne jak słońce na niebie. 

W tym obecnie uderza mnie wielki głód wolnej Polski artystokraty-ziemianina Księcia Lubomirskiego, głód który zmusza go do daleko idących kompromisów z pseudo-bohaterem, niezwykle sprawnie zalegendowanym przez Niemców czy przez kogo tam.

Czesław Świrski, interesująca postać: "

Był księciem z litewskiego rodu Świrskich. Początkowo studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Był członkiem i instruktorem Organizacji Bojowej PPS. W 1906 założył wspólnie z Aleksandrą Zagórską wytwórnię materiałów wybuchowych, w której wyprodukowano ładunki wybuchowe wykorzystanie m. in. w akcji "krwawa środa" 15 sierpnia 1906. W 1908 podróżując na linii Warszawa - Wilno - Dyneburg, prowadził akcje wywiadowczą na temat transportów finansowych i 26 września 1908 wziął udział w akcji pod Bezdanami, ... został skazany na karę śmierci. ... Wskutek interwencji zagranicznych m.in. francuskiej ligi praw człowieka, oraz symulowania choroby psychicznej, sąd kasacyjny zamienił mu karę śmierci na dożywotnią katorgę w guberni jarosławskiej. Przebywał na katordze do 1917, skąd został uwolniony w wyniku rewolucji lutowej.

Po powrocie do kraju włączył się w działania Pogotowia Bojowego PPS, wchodząc w sierpniu 1918 w skład Centralnego Wydziału. W listopadzie 1918, w stopniu porucznika, pełnił funkcję adiutanta Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Pełnił funkcje asystenta Ignacego Paderewskiego, w trakcie konferencji pokojowej w Paryżu. ... W okresie międzywojennym pracował jako notariusz. ... Wraz z Janem Piłsudskim i Aleksandrem Prystorem był wykonawcą notarialnego testamentu Piłsudskiego. ...

Przed 1939 nabył w Brazylii niewielką posiadłość w Ubatuba. W lecie 1939 przyjechał tam wraz z córką na wakacje, gdzie zastał go wybuch wojny. Od 1941 zamieszkał w São Paulogdzie wraz z Zofią Rajchmanową, żoną Henryka Floyar-Rajchmana prowadził niewielki pensjonat." 

Cóż za nieszczęśliwy zbieb okoliczności ...

"I nie było to zasługą Piłsudskiego."

Zbyt wcześnie zmarł.

W zasadzie jestem zdania, że socjaliści powojenni (inni w Polsce powojennej nie sprawują rządów) powinni obchodzić jako Dzień Niepodległości rocznicę zamachu majowego 1926 r., czyli dzień 12 maja. I od tej pory zaczęła się u nas budowa socjalizmu (czyli etatyzmu państwowego).

Bardzo dziękuję, ale muszę sobie zrobić ze względu na pewne "okoliczności przyrody", kilka dni przerwy.

Wypuścili go, bo już 9 listopada nastąpiło zawieszenie broni na froncie zachodnim (z Francuzami), za to na Wschodzie Piłsudski mógł się jeszcze przydać. Choćby dla ułatwienia ewakucji tych setek tysięcy wojsk. Co zresztą Ziuk skwapliwie realizował, m. in. w porozumieniu z niemiecką radą żołnierską garnizonu warszawskiego, obawiającą się oznak wrogości ze strony Polaków (garnizon warszawski to byli ci, niby zrewoltowani Niemcy, którzy nie dali się rozbroić i uzyskali prawo opuszczenia Warszawy z bronią. 12 tysięcy chłopa!). Piłsudski również, głównie dla "uniknięcia wrogich odruchów ze strony polskiej" spowodował skierowanie większości jednostek Ober Ostu do Prus Wschodnich i stamtąd drogą morską na zachód.

Wyobraźcie sobie, że Piłsudski 5 lat później, we Lwowie w 1923 r., zapewniał w odczycie o swoim udziale w "odzyskiwaniu niepodległośći", że przyjechał do Polski dopiero 11 listopada! A przybył do Warszawy specjalnym jednowagonowym pociągiem, wraz z Kazimierzem Sosnkowskim, już nad ranem już 10 listopada, w niedzielę. O którym to wiekopomnym fakcie  została poinformowana nie tylko Rada Regencyjna, ale cała wierchuszka POW + PPS . Tych ostatnich, jak twierdzi W. Suleja w najnowszej biografii Piłsudkiego, miał poinformować dzienikarz, Wacław Czarski, pełniący ponoć rolę "łącznika między RR a POW. Sam zresztą też znalazł się na warszawskim dworcu w "kompanii powitalnej".

Zmiana daty przyjazdu w wystąpieniu Piłsudskiego we Lwowie nie mogła być drobną nieścisłością zawodnej pamięci, bo co jak co, ale datę wyjścia z więzienia po 16 miesiącach, to się chyba dokładnie pamięta. Ale to "opóźnienie" było mu do czegoś potrzebne, podobnie jak podkreślanie swojego niezorientowania w sparawch polskich w pierwszych godzinach pobytu w Warszawie (tymczasem Sosnkowski w swoich wspomnieniach podkreśla, że przynajmniej sytuację na froncie znali doskonale i mieli nawet w salonie wielką mapę, na której nanosoli ruchy wojsk. Bo to więzienie, to już było od dawna raczej internowanie).

Piłsudski mógł się z pewnością w ten sposób usprawiedliwiać z bierności w zorganizowaniu pomocy dla walczącego z Ukraińcami Lwowa, choć wiadomo, że zdążył najpierw spotkać się z radą żołnierską garnizonu warszawskiego i stworzyć rząd Moraczewskiego...

W "Buncie Młodych", do którego link podał/a Nova, stoi: " 10 listopada otrzymaliśmy wiadomość od Niemców, że Piłsudski nazajutrz przyjedzie do Warszawy. Rankiem 11 listopada pojechałem na kolej. Przybył tam również Adam Koc, stojący na czele POW..."

Czyli gdzieś się wkradło przekłamanie.

11 listopada świętujemy rocznicę powitania Piłsudskiego na dworcu w Warszawie.