Od razu muszę zaznaczyć, że nie jest to żaden reportaż, zawłaszcza uczestniczący, tylko jak najbardziej subiektywna relacja. Dlatego dużo będzie o moich przeżyciach i obserwacjach, a znacznie mniej o przebiegu konferencji, nie mówiąc o treści wykładów.

To teraz, po stosownych zastrzeżeniach, mogę przejść do ad remu;-). Czcigodnych purystów językowych proszę o nie poprawianie poprzedniego zdania. I następnego też. A więc do rzeczy, czyli...

***

Jadę do Tłokini! Sama w to nie wierzę, bo jeszcze parę miesięcy wcześniej mówiłam Gabrielowi, że to nie dla mnie, że za daleko, nie na moją kieszeń itp. tłumaczenia. Ale upłynęło trochę wody w Wiśle i po namyśle... postanowiłam zrobić zwrot przez burtę, albo raczej skok na główkę do basenu nieznanej głębokości. Wpłacam „wpisowe”, nie znając nazwisk prelegentów, treści wykładów, ani nie kontaktując się z nikim z uczestników. Pewnie nie byłam wyjątkiem;-). Jeśli nie czary, to tylko wiara w sens działania Coryllusa może takie wariactwo wytłumaczyć...

***

Bilety kupione, nocleg zarezerwowany, bagaż spakowany. W piątek 7 grudnia, kilka minut po 18, stoję na górnej płycie RDA w Krakowie, czekając wraz z kilkoma pasażerami na autobus relacji Zakopane – Kołobrzeg, który ma mnie dowieźć do Kalisza, gdzie mam nocować. Kiedy o 18:16 (4 minuty przed odjazdem) z megafonu rozlega się głos: autobus relacji Zakopane – Kołobrzeg..., wszyscy chwytają za bagaże, szykując się do wsiadania. Tymczasem dalsza część komunikatu jest druzgocąca: ... odjedzie z opóźnieniem 120 minut. Czas opóźnienia może ulec zmianie.

Czyli zamiast o północy, będę w Kaliszu najwcześniej o 2 w nocy! A tam miał na mnie czekać Wacek Magazynier, żeby zawieźć mnie do hotelu (wprawdzie liczyłam, że poradzę sobie bez niego dzięki taksówkom, ale ze względu na opóźnienie szanse na to malały). No to szybki telefon do Wacka (wcześniej do rodziny) i spacer do dworcowej Informacji, gdzie nic o przyczynach i czasie opóźnienia nie wiedzą. Każą czekać na kolejny komunikat. Po godzinie dowiaduję się od męża, że jakiś autobus (nieznanej firmy) uczestniczył w wypadku w Naprawie, była nawet ofiara śmiertelna, ale nic więcej Internet nie wyrzucił. Siedzimy więc w ciepełku, w jasno oświetlonej poczekalni dworcowej, z kilkoma paniami, które wracają z wywczasów w Muszynie do rodzinnego Kalisza i nigdzie nie możemy się ruszyć, bo „czas opóźnienia może ulec zmianie” , a nóż na naszą korzyść? Wreszcie jedna z pań, często podróżująca na tej trasie z firmą Telesfor (to oni mieli nas dowieźć do Kalisza), dodzwoniła się do jednego z kierowców. Okazało się, że to nasz autobus uczestniczył w tym wypadku i musimy cierpliwie czekać na podstawienie nowego, z nowymi kierowcami.

Przyznaję, że przelatywało mi przez głowę „nie ma przypadków, są tylko znaki” , przez chwilę rozważałam nawet powrót do domu, ale nie pozwoliłam sobie na taką słabość;-).

Ostatecznie z Krakowa, zamiast o 18:20, wyjechaliśmy o 21: 45, po drodze, z rozmów kierowców udało nam się odtworzyć niemal cały przebieg owego fatalnego wypadku, który spowodował nasze przeszło 200 minutowe opóźnienie, ale do Kalisza dotarliśmy już bez przeszkód, tyle że o 3 nad ranem. Po drodze mijaliśmy ciemne, zamknięte na głucho baraki, zwane szumnie dworcami autobusowymi, w Katowicach, Częstochowie, czy Ostrowie Wielkopolskim. I serdecznie współczuliśmy tym pasażerom, którzy w takich warunkach (a padał zimny deszcz) musieli czekać na autobus. Nam w Krakowie przynajmniej było ciepło, sucho i jasno.

Biedny Wacek spał tej nocy na raty i dzielnie czekał na również zamkniętym dworcu w Kaliszu. Taksówki nie było żadnej, jedną minęliśmy po drodze... Do hotelu dotarłam po kilkunastu minutach. Szybki prysznic, rozwieszenie stroju na LUL, żeby się trochę rozprostował i krótki sen, bo o 7:40 miał przyjechać Wacek, żebyśmy mogli dotrzeć na 8. na mszę św. do sanktuarium św. Józefa. Coś nam się jednak pozajączkowało i ostatecznie liturgią poratowali nas pobliscy oo. jezuici, ale czas płynął nieubłaganie i kiedy dotarliśmy do hotelu na śniadanie była już godzina 9. Jemy szybko kilka kęsów, parzymy się gorącą herbatą, jeszcze znieść bagaż, oddać klucze i już pędzimy do Tłokini.

W Kaliszu pada, a tam, 10 km dalej, świeci piękne słońce! Pałac widać z daleka, po drodze mijamy jeszcze piękny drewniany kościół i ok. 9:40 jesteśmy już na pałacowym parkingu.

Idziemy pewni, że mamy jeszcze chwilę czasu, bo nam się zdawało, że wykłady zaczynają się o 10, natomiast pół godziny wcześniej miała być rejestracja uczestników. Tymczasem znów wtopa! Wchodzimy do ogromnej, okrągłej sali, chyba dawnej oranżerii, z ogromnymi oknami wokół, a tu wykład dra Kaczmarskiego już trwa!

Przy wejściu ogromne stoisko Kliniki Języka, a znad stosów książek uśmiecha się do nas czarująco, podsuwając listę obecności, sama Pani Lucyna. I wręczając na dzień dobry „wpisowe” od Piotera, czyli 125 marek – jak się później dowiemy: równowartość miesięcznej pensji wiejskiego, pruskiego nauczyciela.

Po chwili przejmuje nas Kruk i tanecznym krokiem (tak, tak!) powadzi na miejsca... przez całą salę, do pierwszego rzędu! Prawdziwe wejście smoka.

Siadamy cichutko, zawstydzeni nieplanowaną manifestacją swej obecności, obok profesorów: Kucharczyka i Tryjanowskiego.

Doktor Kaczmarski właśnie przedstawia tragiczne losy Adama Doboszyńskiego, a następnie jego poglądy na powstawanie i znaczenie narodów (w tym tzw. Wielkich Narodów) oraz poglądy społeczne. Przychodzi mi do głowy smutna refleksja, że piękne idee nie przystają do planów „władców marionetek” współczesnego świata, a Pan Bóg widać ich przewagę dopuszcza. Może tak jak upływ krwi męczenników w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, zanim cesarz Konstantyn przyjął krzyż za swój znak, podobnie jak władcy Armenii, a św. Patryk niemal sam mógł nawrócić Irlandię? Bo także Ewangelia była zgorszeniem i utopią dla większości, a jednak zwyciężyła w Europie i szerzyła się w świecie. A my nadal wierzymy, że to co się zaczęło w dobie Reformacji jest tylko próbą sił, a nie trwałym rezultatem...

Ze smutnych rozważań wyrwała mnie na szczęście Katalonia, która wraz z Joanną przysiadła się na chwilę, żeby się przywitać.

Po wykładzie była okazja do zadania krótkich pytań, z czego skorzystali m. in. Wacek i Valser, ale na dłuższą serię nie było czasu, o czym przypomniał sam Coryllus, groźnie wyglądający w czerwonej koszuli Garibaldiego, wystającej spod czarnej marynarki;-).

Niestety, na dłuższe rozmowy w kuluarach też nie było czasu, przynajmniej bez straty jakiejś części kolejnych wykładów, bo przerwy między nimi były tylko techniczne – potrzebne na zmianę sprzętu do prezentacji, a więc kilkuminutowe.

Zdążyłam więc zaparzyć sobie kawę, ale już na miejsce z filiżanką nie wróciłam, bo dra Kaczmarskiego błyskawicznie zastąpił p. Marek Budzisz, który wbrew „naszym” zawodowym straszakom, zaliczył groźnego Putina i jego akolitów do stronnictwa zachowawczego (obecnego status quo państwa) na Kremlu, w przeciwieństwie do pewnej Elwiry (piękne są te czysto rosyjskie imiona...), z najwyższych kręgów bankowych Rosji, która obok kilku pozornie mniej znanych panów, należy do wierchuszki stronnictwa ekspansjonistyczno – imperialnego (co najmniej przywrócić stan z czasów ZSRR, także w skali świata). Opowiedział też o wizycie floty czarnomorskiej w Gibraltarze (via Bałtyk i M. Północne!), całkowicie pominiętej w naszych publikatorach oraz o globalnym spojrzeniu na wydarzenia w procesie kształcenia historycznego w Rosji. Ze szczególnym uwzględnieniem lektury wszelkich traktatów pokojowych i umów międzynarodowych różnych państw.

W trakcie serii pytań udało mi się dyskretnie wrócić na miejsce, a czas był najwyższy, bo wkrótce rozpoczął się niezwykle barwny i ciekawy wykład cudownego prelegenta (i gawędziarza, jak sądzę), prof. Tryjanowskiego. Który musiał czytać dawne komentarze na SN, bo swoje wystąpienie rozpoczął od stwierdzenia, z rozbrajającym uśmiechem, że... Stobnica zasługuje na zamek (który tam ponoć kiedyś był)!

No, a potem już się potoczyła opowieść o najróżniejszych zwierzętach, które nie tylko przetrwały dzięki zamkom (czyli interwencji człowieka w ekosystem), ale mogły być nawet przywrócone w te miejsca, z których od dawna zniknęły. Cały wykład przeplatany był barwnymi anegdotami i bogato ilustrowany. Zamek na jednej z plansz bardzo przypominał architekturę zamku w Gołuchowie, z pierwszej LUL-owej notki Parasola. Tyle, że na zdjęciu tego ostatniego brakowało obecnych u prof. Tryjanowskiego licznych ... netoperkóv.

A dzięki serii pytań (liczniejszych z powodu chwilowej nieobecności Gospodarza), można się było m. in. dowiedzieć o wpływie telefonów komórkowych na ... wzrost populacji kleszczy.

O jerzykach już pisał Greenwatcher, ale tematów było znacznie, znacznie więcej. Kto nie był, niech czeka na oficjalne informacje.

W tym miejscu dodam tylko, że serdeczność relacji między uczestnikami konferencji była zaprzeczeniem stylu pilotów boeingów, co się z blogerską tłuszczą nie bratają i jej nie rozpoznają. Jak te myszy z zamkowych strychów, co żadnych relacji nie zawierają z hołotą z zamkowych lochów;-). W Tłokini zaś piękna i utalentowana pani Agnieszka Słodkowska i jej mąż, pan Hubert Czajkowski, pierwsi przychodzili się przywitać z przelotnymi w końcu znajomymi z bytomskiej Rozetty. Podobnie ks. Klimek i przemiła Pani z Luksemburga.

No i pan Hubert cały czas pracowicie rysował postacie ze swoich komiksów dla każdego chętnego czytelnika.

Tymczasem, choć prof. Tryjanowski głosił, że nie lubi obiadów, wrócił Coryllus i ogłosił przerwę na lunch:-). Bo Ordnung muss sein! W końcu następny miał być wykład prof. Kucharczyka;-)

Bractwo stanęło więc grzecznie w kolejce, wykorzystując czas na rozmówki towarzyskie. Tu spotkaliśmy z Wackiem jego opolskich przyjaciół i Kuldahrusa. Już wcześniej udało nam się zamienić kilka słów z jak zwykle uśmiechniętym Parasolem (aż trudno uwierzyć, że potrafi być bezwzględnym Adminem!).

Za oknami cały czas, na tle błękitnego, niemal bezchmurnego, nieba świeciło ostre, zimowe słońce. Niestety, czasu na spacery po parku nie było, bo po krótkiej przerwie obiadowej zaczynała się druga połowa konferencji.

Nabrawszy na talerze słuszne porcje (pstrąg się nie załapał), zasiedliśmy przy długim stole, a wkrótce naprzeciw nas usiadło najpierw najmłodsze pokolenie Maciejewskich, a potem reszta Rodziny Coryllusa, z Babcią włącznie. Sam Gospodarz czasu na jedzenie właściwie nie miał, bo w trakcie przerwy nagrywał jeszcze pierwsze wywiady!

Bardzo nam się miło rozmawiało, choć młode pokolenie patrzyło trochę podejrzliwie na żartujących zgredów, grzecznie mimo to odpowiadając na pytania. Serdecznie tu pozdrawiam Michalinę i dużego, choć małego Gabrysia.

Przerwa minęła błyskawicznie, ledwo zdążyliśmy kupić kilka książek i z kawą (Wacek z sokiem) wrócić na miejsce, bo już z wielkopolską (żeby nie powiedzieć: pruską) punktualnością rozpoczął swój wykład prof. Grzegorz Kucharczyk. W znanym wszystkim, brawurowym stylu, nie tylko przeszedł gładko od wyjaśnienia, czym nie była z pewnością reformacja, jakie cele miał Luter i kto go wspierał, do powstania Królestwa Pruskiego, polityki ostatnich Hochenzollernów, antypolskiej działalności Bismarcka, aż po III Rzeszę, wskazując ciągłość polityczną, a zwłaszcza ideologiczną między tak odległymi tworami.

W międzyczasie sypiąc anegdotami i żartując: a to z czerwonej koszuli Gospodarza, a to z nagłej drzemki prof. Tryjanowskiego. A potem chętnie i wyczerpująco odpowiadając na pytania, choć w międzyczasie za oknami zaszło słońce i zapadł grudniowy mrok.

A mnie zaczęła straszliwie boleć głowa, myślałam, że mózg rozsadzi mi czaszkę. Mimo najszczerszych chęci nie byłam w stanie wysłuchać do końca wykładu dra Gliwy, choć przedstawiał niezwykle ważne informacje na temat zniszczeń i strat na rozległych terenach Rzeczypospolitej, spowodowanych najazdami tatarskimi. Musiałam się trochę dotlenić, więc może ktoś inny rozwinie temat traumy jeńców chrześcijańskich, uprowadzanych w tatarski jasyr?

W pałacowym holu spotkałam Parasola, który też wybierał się na wieczorny spacer po parku, o czym w rocznicę stanu wojennego stosownym służbom uprzejmie donoszę;-)

Tak więc w miłym towarzystwie, prowadząc sympatyczną konwersację, zażyłam świeżego powietrza. A po powrocie do pałacu udało mi się nawet wreszcie porozmawiać z dr Kaczmarskim, którego jako pracownika rzeszowskiego IPN chciałam zainteresować pewną lokalną, tragiczną sprawą z czasów II wojny.

Konferencję zakończył brawurowo Piotr Kalinowski, czyli Pioter, przedstawiając niezwykle bogato ilustrowaną historię polityki i dyplomacji pruskiej, prowadzonej przy pomocy banknotów, włączając w to również kraje satelickie. Przy okazji okazało się, jak niebezpieczne mogą być balkony w budynkach kolonialnych, nawet jeśli znajdują się tylko na 1. piętrze. A Wacek odkrył, że jest posiadaczem dodatkowego banknotu 20 marek, dzięki czemu z wiejskiego nauczyciela (ew. magazyniera) awansował na dyrektora szkoły;-)

Moja informacja jest nieścisła: I konferencja LUL Tłokinia 2018 tak naprawdę zakończyła się modlitwą, prowadzoną przez niezwykle sympatycznego księdza z Kanady. Modlitwa (Anioł Pański za zmarłych) była też w południe (na rozpoczęcie Godziny Łaski) i na początek konferencji. Wszystko po Bożemu.

A potem w miłym towarzystwie poszliśmy na kolację. Przy wielkim okrągłym stole siedzieli (wg wskazówek zegara): Pioter, ksiądz z Kanady, który zza oceanu zaopatruje swojego gdyńskiego biskupa w wydawnictwa Kliniki Języka, dr Gliwa, dr Kaczmarski, Valser, Wacek – Magazynier, Joanna, Agnieszka – Katalonia i moja skromna osoba. Potem dosiadł się jeszcze pan, który robił profesjonalne zdjęcia podczas wykładów.

Rozmowa toczyła się po polsku i ... w ślunskiej godce, w czym mistrzem okazał się Pioter.

Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy i ok. 22:30 trzeba się było pożegnać i jechać na dworzec, bo o 23:10 miałam autobus do Krakowa. Wacek znów okazał się niezastąpiony, zwłaszcza, że nie wiadomo kiedy zaczął padać deszcz, a dworzec w Kaliszu okazał się zamknięty na głucho. Tylko w przedsionku spali jacyś bezdomni.

Na szczęście tym razem autobus przyjechał punktualnie i do Krakowa dotarł nawet przed czasem, o 4:25. Udało mi się nawet trochę przespać po drodze. Tak zamknęła się 34. godzina mojej podróży.

Na zakończenie tej mocno plotkarskiej relacji parę słów muszę poświęcić samemu pałacowi w Tłokini. Bo budynek jest pięknie odrestaurowany, wraz z parkowymi altanami i kolumnadami. Stylowe meble, drewniane schody, lustra i żyrandole, uzupełniają piękne, kremowe kaloryfery, wystylizowane na secesyjne. Ale największe wrażenie robią wiszące na wszystkich ścianach autentyczne fotografie, przedstawiające dawnych właścicieli, pp. Chrystowskich i ich licznych gości (także Romana Dmowskiego) w różnych sytuacjach życiowych. Piękne nawiązanie do tradycji. Niestety, z braku czasu nie wszystkie fotografie udało mi się obejrzeć. Natomiast pomiędzy salami restauracji wisi obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, z 1909 r., który znajdował się niegdyś w sypialni pierwszych właścicieli pałacu, o czym informuje specjalna mosiężna tabliczka.

Szacunek dla twórców - jego przedwojennych właścicieli, widać na każdym kroku.

A w holu stoi stylowa biblioteczka, wypełniona książkami Kliniki Języka! Jest moc!

Dodam jeszcze, że wśród uczestników konferencji było przynajmniej dwóch księży (wspomniany już ksiądz z Kanady i znany nam wszystkim ks. Andrzej Klimek), przynajmniej jeden lekarz (który przyznał się do tego rozmowie z prof. Tryjanowskim), przemiła pani pielęgniarka z Luksemburga, która była również w Bytomiu, a z blogerów Szkoły Nawigatorów: p. Maria Ciszewska, p. Ewa Rembikowska, Wawrzyniec z Brzezin i wymieniony już wcześniej Kuldahrus, który niestety nie mógł zostać na kolacji.

Jeśli kogoś pominęłam, a rozmawiałam z nim i się witałam, to bardzo przepraszam. Wrażeń było tak dużo, że mogłam kogoś pominąć i coś pomieszać. Proszę więc o wybaczenie.

Dotarłam już do końca, ale muszę jeszcze napisać, że takiej atmosfery wzajemnej życzliwości, serdeczności i zrozumienia nie doświadczyłam od bardzo dawno, a w takim natężeniu może nawet nigdy. Dlatego chciałam wszystkim, a zwłaszcza Gabrielowi, który dla nas ten cud zorganizował, serdecznie podziękować.

Góra stoi, a Pan Bóg czuwa. Amen.

---

tagi: konferencja  lul  tłokinia 

	jolanta-gancarz
	13 grudnia 2018 17:16

67     3382    25 zaloguj sie by polubić