Jak ona pójdzie?! Ja pójdę za nią!

 

Nie wiem jak to się dzieje, ale odkąd Coryllus wrzucił na tutejsze blogowisko mój tekst o żuawach papieskich, mam czasem wrażenie, że choć nie chcem, to muszem z jakiegoś powodu niektóre teksty napisać. Tak było z tym o Romualdzie Hubem i fałszywych przywilejach żydowskich, z Matką Bożą z Guadalupe jako Patronką Polski i tak jest dzisiaj. Za każdym razem inspiracją stawał się jakiś inny tekst, który nie dawał mi spokoju, póki nie dorzuciłam doń swojego uzupełnienia.

Nie przez pychę, ale raczej przez jakiś wewnętrzny impuls, który mówił, że temat wymaga rozwinięcia i rozpropagowania... Czy to są znaki? Bóg raczy wiedzieć.

W każdym razie coś, mimo natłoku zajęć, każe mi czasem siadać przed komputerem i pisać o sprawie, którą sama poznałam niemal przed chwilą. Tak jak dzieje bohaterki dzisiejszej notki, bł. Marianny Biernackiej...

Jej nazwisko zobaczyłam na samym końcu listy katolickich męczenników ziemi białoruskiej, którą zalinkowałam pod nową notką Coryllusa, z dopiskiem, że jest osobą świecką.

Właściwie nie miałam zamiaru zagłębiać się w życiorysy okrutnie zamordowanych za wiarę błogosławionych. Chodziło tylko o wskazanie lepszych, niż pogańskie legendy, przykładów wspólnoty polsko – białoruskiej. A jednak historia Marianny Biernackiej wstrząsnęła mną z jakiegoś powodu tak mocno, że nie tylko zaczęłam szukać więcej informacji na jej temat, ale musiałam też podzielić się nimi z Wami. Zresztą sami oceńcie, czy zwłaszcza w dzisiejszych czasach zamętu nie jest warta przypomnienia.

Błogosławiona

Urodziła się w 1888 r. jako Marianna Czokało w Lipsku nad Biebrzą, wówczas w diecezji sejneńskiej, dzisiaj w diecezji ełckiej. Niegdyś miasteczko, założone na prawie magdeburskim w 1580 r., w ramach represji za udział mieszkańców w powstaniu styczniowym, został Lipsk w 1870 r. tych praw pozbawiony i stał się dużą wsią w guberni suwalskiej.

W dodatku bez kościoła i parafii katolickiej, bo stary, drewniany kościół spłonął w 1857 roku, a wybudowaną tymczasową kaplicę władze rosyjskie zamknęły w 1875 roku, podobnie jak unicką cerkiew, przekazując jej majątek kościołowi prawosławnemu.

Dokładnej, dziennej daty urodzin ani imion rodziców czy chrzestnych Marianny, nie znamy. Prawdopodobnie dlatego, że przyszła na świat w rodzinie greckokatolickiej, a jak wiadomo kościół unicki w zaborze rosyjskim był krwawo likwidowany już od połowy XIX wieku (w Królestwie Polskim ostatecznie w 1875 r.), więc żadnych ksiąg oficjalnie nie prowadzono.

Nie udało się tego ustalić także podczas procesu beatyfikacyjnego, kiedy przecież każda najmniejsza wzmianka jest skrupulatnie odszukiwana i sprawdzana. Ksiąg parafialnych z informacją o narodzinach i chrzcie Marianny widocznie jednak nie znaleziono.

Dalsze jej losy świadczą jednak o tym, że rodzina prawdopodobnie zamiast prawosławia wybrała rzymski katolicyzm.

Dzieciństwo spędziła Marianna w Lipsku. Wcześnie została sierotą, do szkoły zbyt długo raczej nie chodziła, bo na zachowanych dokumentach podpisywała się krzyżykami, ale lekcje religii z pewnością głęboko zapadły jej w pamięć.

Kiedy w 1905 r., jako szesnastoletnia dziewczyna, poślubiała bogatego gospodarza z pobliskiego Ostrowa, właściciela 20 hektarowego gospodarstwa, Ludwika Biernackiego, uroczystość odbywała się już prawdopodobnie w łacińskiej kaplicy w Lipsku, wzniesionej natychmiast po carskim ukazie tolerancyjnym z 30 kwietnia 1905 r., pozwalającym przymusowo włączonym do prawosławia unitom wrócić do kościoła katolickiego (skorzystało z tego ponad 170 tys. wiernych).

Młodzi małżonkowie zamieszkali w Lipsku i tam rodziły się ich kolejne dzieci. Niestety, z sześciorga przeżyło wiek niemowlęcy tylko dwoje: córka Leokadia i syn Stanisław.

Wkrótce rodzina musiała przeżywać okropności przechodzącego prze Lipsk frontu I wojny światowej. Miasteczko zajęli Niemcy, którzy całą ludność spędzili do świeżo odbudowanego kościoła i przetrzymywali tam przez kilka tygodni, jako potencjalnych szpiegów, tylko nielicznym pozwalając na karmienie bydła i domowych zwierząt. Wśród nich byli Marianna i Ludwik, którzy wracając do kościelnego aresztu na noc, zawsze przynosili wygłodniałym sąsiadom co tylko mogli zdobyć do jedzenia.

Kiedy okupanci ostatecznie uwolnili z kościoła swoich cywilnych jeńców, okazało się, że większość nie miała do czego wracać, bo wielotygodniowy ostrzał Lipska przez rosyjską artylerię spowodował zniszczenie miasteczka w 70 %. Spłonął też dom Marianny i Ludwika, musieli więc zamieszkać w jednym pokoju u sąsiada – żyda. Ludwik się załamał i coraz bardziej podupadał na zdrowiu, ale Marianna ze wszystkich sił starała się odbudować dom i prowadzić gospodarstwo.

Kiedy wydawało się, że rodzina stanie wreszcie na nogi po wojennych stratach, w 1925 roku umarł Ludwik i Marianna została sama na gospodarstwie, z nastoletnim synem, bo córka Leokadia właśnie wyszła za mąż i przeniosła się do domu męża.

Mimo trudności, udało się jej nie tylko przetrwać kryzys, ale nawet odtworzyć i powiększyć przedwojenny majątek.

Tuż przed wybuchem wojny, 11 lipca 1939 roku, Stanisław ożenił się z 23 –letnią Anną Szymczyk i odtąd młodzi przejęli gospodarstwo, a Marianna starała się im pomagać ze wszystkich sił.

Ale nie dane było rodzinie Biernackich zbyt długo cieszyć się szczęściem. Wprawdzie, mimo bliskości niemieckich Prus Wschodnich, z jakiegoś niezrozumiałego dla lipszczan powodu, wojska hitlerowskie omijały miasto, ale wkrótce sprawa się wyjaśniła i początkowa nadzieja na uniknięcie skutków wojny zamieniła się w strach o jutro...

22 września, owacyjnie witani przez miejscowych żydów i komunistów, wkroczyli bowiem do Lipska żołnierze sowieccy, realizujący postanowienia paktu Ribbentrop – Mołotow.

Wkrótce zaczęli znikać ludzie, a opowieści o straszliwych transportach zimowych z 1940 roku przekazywano sobie szeptem tylko w zaufanym gronie.

Rodzinę Biernackich wywózki ominęły, ale majątek został rozgrabiony, a obowiązkowe dostawy i rekwizycje powodowały, że niedawno powiększona o maleńkiego członka rodzina nieraz cierpiała głód i niedostatek.

Aż nadszedł dzień 22 czerwca 1941 roku i z hukiem motorów, tym razem bez żadnej zwłoki, pojawili się na rogatkach miasta ścigający swoich niedawnych sojuszników Niemcy.

Jeden totalitaryzm gładko został zastąpiony przez drugi.

Najpierw wywieziono i zamknięto w okolicznych gettach wszystkich żydów, aby po roku ostatecznie rozwiązać kwestię żydowską w lasach i komorach gazowych Treblinki i Birkenau.

A po niepowodzeniach na froncie wschodnim, zwłaszcza pod Stalingradem, w 1943 roku, rozpoczęły się pacyfikacje polskich wsi w całej Generalnej Guberni, także w dystrykcie Białystok. Pretekstem mogło być zarówno ukrywanie żydów, jak obecność partyzantów, nawet sowieckich, w pobliżu, czy niestawienie się mieszkańców na przymusowe roboty.

1 lipca 1943 roku Niemcy rozpoczęli też aresztowania i rozstrzeliwania w Lipsku, w odwecie za jakąś partyzancką akcję w miejscowych lasach. Rankiem załomotali też do domu Biernackich, żeby aresztować Stanisława i jego żonę Annę, która była w 8 miesiącu ciąży. Matczynej spódnicy trzymał się kurczowo zapłakany i przerażony dwuletni szkrab.

I wtedy stał się cud!

Do stóp wrzeszczącego esesmana rzuciła się Mariana, na kolanach prosząc go o litość dla synowej i jej nienarodzonego dziecka.

- Jak ona pójdzie!? Jest przecież w ostatnich tygodniach ciąży! Panowie zlitujcie się i weźcie mnie! To były słowa, które na zawsze wryły się w pamięć synowej. Bo po nich została odepchnięta przez Niemca w głąb domu, a na jej miejscu, obok syna, znalazła się Marianna. Zdążyła jeszcze powiedzieć:

- Ja jestem stara, a wy młodzi powinniście żyć...

I wraz z innymi przerażonymi mieszkańcami Lipska znalazła się pod plandeką ciężarówki, która powiozła wszystkich do Grodna.

Tam przetrzymywano ich kilkanaście dni. Synowa i córka pojechały, żeby odwiedzić matkę i świekrę, ale już jej nie pozwolono zobaczyć. Przekazały tylko paczuszkę z jedzeniem i różańcem, o który prosiła, nie wiedząc, czy dotrze do Marianny.

13 lipca o świcie z grodzieńskiego więzienia wyjechały w kierunku pobliskich Naumowicz ciężarówki, wioząc w ostatnią drogę ofiary niedawnej pacyfikacji, wśród których była Marianna Biernacka z synem Stanisławem.

Rozstrzelano ich w starych, carskich fortach, a miejsce pochówku do dziś nie jest znane, do czego przyczyniła się przejmująca te ziemie w początkach 1944 r. nowa władza sowiecka...

I oto wbrew wszystkiemu, 13 czerwca 1999 roku, nazwisko Marianny Biernackiej znalazło się, jako jedynej świeckiej, wśród 108 męczenników II wojny światowej, których polski papież, Jan Paweł II zaliczył w poczet błogosławionych. Dzień ten jest zarazem dniem ich wspomnienia w liturgii Kościoła katolickiego.

Dożyła tego dnia sędziwa Anna Biernacka, która zmarła dopiero 4 sierpnia 2014 roku w wieku 98 lat, do końca zachowując sprawny umysł i ogromną, religijną cześć dla bohaterskiej teściowej.

Kilka tygodni po tragedii urodziła syna, Stanisława, który po roku dołączył do babci, umierając na zapalenie płuc. Ale starsze dziecko przeżyło, zapewniając ciągłość rodu i dziś możemy przeczytać, jak pani Grażyna Serafin tłumaczy, co znaczy mieć błogosławioną prababcię w rodzinie.

A błogosławiona Marianna Biernacka jest nie tylko patronką teściowych, ale także dzieci nienarodzonych, z których jedno ocaliła przed śmiercią.

Tu można przeczytać wywiad z prawnuczką Marianny Biernackiej: http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/echo-2012-27_biernacka.html

---

tagi: męczennicy  ii wojna  marianna biernacka  jan paweł ii 

	jolanta-gancarz
	28 czerwca 2017 15:50

36     3691    18 zaloguj sie by polubić