Pamięci Charliego Garda, któremu nie pozwolono nawet dożyć pierwszych urodzin, a także przypomnianej dziś przez Toyaha Eluany Englaro oraz zapomnianej przez wielu Terri Schiavo i wszystkich bezimiennych ofiar bezduszności Nowego Wspaniałego Świata dedykuję tę opowieść...

 

Poproszono mnie jakiś czas temu o napisanie tekstu do pewnego katolickiego kwartalnika, bez narzucania tematu. Propozycja była tak zaskakująca, że przełamała nawet moją wrodzoną niechęć do przelewania swoich myśli na papier. Pozostał jeszcze problem o czym napisać.

I wtedy przyszło mi na myśl, żeby opowiedzieć historię prawdziwą... Do tego stopnia, że wszystkie fakty oraz imię bohaterki zostały zachowane bez zmian. Historię prawdziwą, a jednak diametralnie różną od tej z lansowanej nachalnie przed kilku laty piosenki „Grażka”.

Nie ukrywam bowiem, że podczas pisania ważną inspiracją stały się teksty Gabriela Maciejewskiego „Coryllusa”( http://coryllus.salon24.pl/525360,ludzie-i-atrapy) i Krzysztofa Osiejuka „Toyaha” (http://osiejuk.salon24.pl/525585,juma-sessions-prezentuje-domowe-melodie), którzy mówiąc kolokwialnie, „wzięli na warsztat” dziwaczny utwór równie dziwacznego zespołu, o prowokacyjnej nazwie „Domowe melodie” (http://www.tekstowo.pl/piosenka,domowe_melodie_1,grazka.html).

Chodziło im przede wszystkim o ukazanie nędzy polskich sfer muzycznych, które uciekają się do prymitywnego oszustwa, przedstawiając profesjonalnych wykonawców o wykształceniu muzycznym i aktorskim jako naturszczyków, co to gdzieś w przysłowiowym garażu nagrywają „to, co im w duszy gra”.

Ta manipulacja ma charakter nie tylko promowania „swoich wykonawców”, ale także pewnych treści, koniecznie obrazoburczych i w ich pojęciu „demaskatorskich”.

Mnie jednak przyszło wtedy do głowy, żeby wykorzystując słowa tej dziwnej piosenki opowiedzieć o innej Grażce...

***

Tak, z cynicznym uśmiechem, wyśpiewuje swoje kwestie niejaka Justyna Chowaniec, wokalistka zespołu Domowe melodie::

„Grażyna zrobiła dziecko,
a teraz chce je wywalić
ze swojego ciała
oddać komuś za nic.”

Dalej , jak u Hitchcocka, napięcie rośnie:
„Grażyna pochodzi z domu
gdzie młode się topiło.
Jej ojciec też utonął,
jak z matką w tango płynął.”

W ten sposób zostaje przedstawiona bohaterka tej upiornej ballady i jej środowisko, z najbliższą rodziną włącznie. Wszystko, aby usprawiedliwić i wytłumaczyć wypływające z powyższej charakterystyki dalsze działania tytułowej Grażki.

„Grażyna podjęła kroki
do czynu nieprawego.
Znalazła z ogłoszenia
doktora wybitnego.”

Mamy więc spójny obraz znanej głównie z mediów tzw. patologicznej rodziny...

A potem, żeby spotęgować szyderstwo, pojawiają się takie słowa:

„Lecz wcześniej u spowiedzi
się księdzu wypaplała,
a on do niej zza kratki
wychylił się i gada:
Grażka, Grażka
Weź przestań, bo do nieba nie pójdziesz.
Grażka, Grażka
Korzystaj, daj siebie unieść”.

Tu kończy się piosenka, a my nie wiemy do końca co stało się z Grażką i jej dzieckiem, choć szyderstwo i drwina w głosie wykonawców, porozumiewawcze uśmiechy, raczej nie pozostawiają wątpliwości...

Czas teraz na „moją” Grażkę .

***

Otóż Grażyna nie zrobiła dziecka, bo to domena mężczyzny.

Dzieci ma troje, dwóch dorosłych synów i od niedawna dorosłą w sensie metrykalnym córkę. Ma też męża. Kilka lat temu przekroczyła 40-dziestkę...

Powiecie: co to za historia. Całkiem zwyczajne życie. Jaki to ma związek z tytułową Grażką, poza imieniem, oczywiście?

No to posłuchajcie...

Kilkanaście lat temu Grażyna z mężem tworzyli zwyczajną rodzinę. Oboje pracowali, mieli kilkuletnich synów, starszy właśnie poszedł do szkoły.

Wkrótce urodziła im się upragniona córka, oczko w głowie całej rodziny. Dziewczynka chowała się świetnie i wspaniale rozwijała. Mając 9 miesięcy biegała już w chodziku po całym domu, gaworzyła po swojemu i do wszystkich się uśmiechała.

Młodzi rodzice dbali o zdrowie swoich dzieci, stosowali właściwe diety, utrzymywali stały kontakt z lekarzem, przestrzegali wszystkich terminów szczepień, oczywiście po wcześniejszych konsultacjach lekarskich.

Tak było również tej zimy, kiedy w naszej okolicy szalała grypa, a mała córeczka Grażyny, w dziesiątym miesiącu życia miała zostać po raz trzeci zaszczepiona przeciw polio oraz DPT.

Lekarz w ośrodku nie widział przeciwwskazań, dziecko zbadał i uznał za zdrowe, więc szczepionkę podano.

I tu dopiero powinna zacząć się nasza historia, ale skoro w piosence scharakteryzowano środowisko domowe Grażki, to i nam chyba wolno było...

Muszę jeszcze dodać, że wszystko dzieje się na wsi, kilkanaście kilometrów od dużego, starego wojewódzkiego miasta, ważnego ośrodka akademickiego, z licznymi szpitalami, w tym kilkoma o co najmniej ogólnopolskiej renomie, a także z najstarszą uczelnią medyczną w kraju...

Wkrótce po szczepieniu dziewczynka zaczyna zdradzać pierwsze objawy choroby: pojawia się gorączka, osłabienie, brak apetytu. Wezwany lekarz stwierdza przeziębienie, przepisuje jakieś leki, uspokaja rodziców i odjeżdża.

Niestety, leki nie działają. Stan dziecka się pogarsza, jest niedziela, więc rodzice wzywają pogotowie. Lekarz twierdzi, że wszystko jest w porządku, rodzice niepotrzebnie panikują, leki po prostu nie zdążyły jeszcze zadziałać (na wszelki wypadek zwiększa dawkę), trzeba uzbroić się w cierpliwość...

Następnego dnia (poniedziałek) dziewczynka ma już 40 stopni gorączki, leci przez ręce, traci przytomność. Przerażeni rodzice dzwonią do znajomej lekarki, która pracuje w słynnej dziecięcej klinice, ale ta ma akurat dyżur, więc radzi natychmiast jechać do szpitala.

Na szczęście mają samochód i szybko trafiają na oddział najpierw swojego rejonowego szpitala, a potem do owej słynnej kliniki dziecięcej.

Za każdym razem słyszą: „jak można było tak zaniedbać dziecko!”

Nikt nie chce wierzyć, że w ciągu trzech dni badało dziewczynkę dwóch lekarzy, a trzeci konsultował telefonicznie.

Wkrótce słyszą diagnozę: zespół Rey’a!

Nikt z nas wcześniej tej nazwy nie słyszał, zaczyna się „burza mózgów”, wertowanie książek, konsultacje ze znajomymi lekarzami (w tym czasie na naszej wsi tylko nieliczni mieli telefony, o Internecie można było sobie pomarzyć).

Dziecko z zapaleniem płuc, nerek, wątroby oraz mózgu (bo zespól Reya to zespól objawów towarzyszących ogólnej sepsie) trafia do trzeciego już szpitala...

Cały czas towarzyszą jej rodzice, zmieniając się co kilka dni, bo w domu są przecież mali chłopcy, a choć rodzina (dziadkowie, ciocie, starsi kuzyni) pomaga jak może, przecież nic nie zastąpi mamy.

Grażyna żyje jak w transie: dom – szpital - kościół, dom – szpital - kościół...

Mijają kolejne tygodnie, stan córeczki się stabilizuje, stan zapalny powoli mija. Wkrótce okazuje się, że dziewczynka jest jedynym dzieckiem w całym regionie, które w tamtym czasie przeżyło mimo wystąpienia pełnoobjawowego zespołu Reya. Dla lekarzy jest to również szok i sami do końca nie wiedzą, jak postępować dalej. Mała staje się w pewnym sensie królikiem doświadczalnym...

Po trzech miesiącach walki o życie, dziewczynka wraca do domu ( oddycha samodzielnie, przełyka płyny i papki).

 

***

Stan zapalny minął, ale pozostawił trwałe ślady. Lekarze nie dają wielkiej nadziei: EEG jest płaskie, uszkodzenie mózgu będzie prawdopodobnie nieodwracalne.

Nikt nie chce w to wierzyć, wydaje się, że młody organizm przezwycięży wszystko, a Pan Bóg ulituje się nad tak kochającą się rodziną.

Trwają msze, modlitwy, ale także wizyty u przyjmujących w kościołach uzdrowicieli.

Mijają kolejne miesiące. dziewczynka rośnie, w pewnym sensie nabiera sił, ale w przypadku najdrobniejszej infekcji musi wracać do szpitala (tego trzeciego, gdzie rodzice spotkali się z tak niezwykłym zaangażowaniem lekarzy, zwłaszcza samego ordynatora, że powoli zapominają o wcześniejszych „medycznych” traumach).

Pobyt w szpitalu jest konieczny, ponieważ choremu dziecku trzeba podawać tlen, odciągać flegmę, karmić dożylnie, robić lewatywę.

Czasem trzeba też zmienić nie działający na dłuższą metę lek antyspastyczny, bo wskutek przebytego zapalenia mózgu małe ciałko dziewczynki targane jest straszliwie bolesnymi skurczami mięśni, powodującymi niemożliwe do opanowania bez silnych środków neurologicznych ogromne naprężenia całego ciała.

Kiedy mijają najgorsze skutki kolejnych infekcji, ku radości rodziców mała wraca do domu (z czasem Grażyna nauczy się obsługiwać specjalny inhalator, aparat tlenowy, a nawet zakładać sondę do żołądka, co pozwoli ograniczyć wizyty w szpitalu do niezbędnego minimum).

Po którymś z pobytów w szpitalu dziecko zostaje skierowane na konsultacje do wielkiej sławy w dziedzinie rehabilitacji neurologicznych.

Rodzice słyszą wówczas, że choroba córki została prawdopodobnie spowodowana podaniem wadliwej szczepionki przeciw Polio, w dodatku w nieodpowiednim czasie zagrożenia epidemią grypy!

Zmęczeni walką o zdrowie i życie córki nigdy tej informacji nie wykorzystują.

Sami starają się zapewnić swojej rodzinie środki niezbędne do życia.

A staje się to coraz trudniejsze, bo Grażyna, po wykorzystaniu urlopu wychowawczego w maksymalnym wymiarze, musi zrezygnować z pracy. Utrzymaniem pięcioosobowej rodziny z obłożnie chorym dzieckiem może zająć się tylko mąż.

Bierze więc dodatkowe prace, ale skutek jest taki, że coraz częściej całymi dniami nie ma go w domu. Wychowaniem dzieci i opieką nad małą zajmuje się więc Grażyna. Na szczęście w sąsiednim domu ma niezwykłą siostrę i jej rodzinę, dzięki czemu może w razie potrzeby liczyć na ich wszechstronną pomoc.

Sama zaś wykorzystuje swoją wiedzę i umiejętności, aby ulżyć mężowi.

Zdaje egzamin na prawo jazdy, aby móc szybko i samodzielnie załatwiać nie cierpiące zwłoki sprawy, walczy o środki i pomoc, które można uzyskać od powołanych do tego instytucji, użera się z bezdusznymi niekiedy urzędnikami...

Przez kilka pierwszych lat rodzice żyją jeszcze nadzieją, że choroba dziecka minie.

Kiedy jednak stan dziewczynki nie ulega poprawie, następuje stopniowe rozejście się postaw Grażyny i jej męża.

Ona, z każdym rokiem bardziej zmęczona, jednak twardo stąpa po ziemi, mądrze wychowując dorastających synów, dla których jest niekwestionowanym autorytetem, przyjacielem i doradcą. Dzięki matce chłopcy wyrastają na dojrzałych i odpowiedzialnych ludzi, którzy potrafią pogodzić studia dzienne na poważnych kierunkach, z pracą, aby odciążyć domowy budżet. Pomagając w domowych obowiązkach mają też czas na swoje zainteresowania (chór, zespół rockowy, teatr, piłka) oraz kontakty z przyjaciółmi i normalne studenckie życie.

Tymczasem On powoli ogranicza swoją rolę męża i ojca do funkcji dostarczyciela pieniędzy, z czasem coraz skromniejszych. Dla domowników powoli staje się lokatorem, który wychodzi kiedy chce, wraca kiedy chce, robi to, co chce, nie poczuwając się do jakiejkolwiek więzi emocjonalnej, ani współodpowiedzialności za los najbliższych, z którymi dzieli mieszkanie. Odsunął się też od Kościoła i praktyk religijnych.

Ta sprawa boli Grażynę najbardziej, zwłaszcza, że kiedyś byli naprawdę partnerami, tworzącymi małą, domową wspólnotę.

Niestety wszelkie próby porozumienia okazują się niemożliwe, zwłaszcza, że w którymś momencie na scenę wkracza alkohol, jako lekarstwo na męskie upokorzenia, jakimi dla Niego okazują się siła, duma, odwaga i determinacja żony!

Bo Grażyna w tym wszystkim zachowuje taką godność i energię, a przy tym pogodę ducha i głęboką wiarę w Boga oraz ludzką dobroć, że wszędzie spotyka się z prawdziwą życzliwością szacunkiem i pomocą.

Ponieważ jakiś czas temu w naszej wsi podłączyli wreszcie Internet, Grażyna korzysta z jego dobrodziejstw, aby dotrzeć do ludzi oraz organizacji, które mogą jej być pomocne.

W ten sposób trafia pod opiekę Domowego Hospicjum dla Dzieci, które zapewnia pomoc medyczną (bezpłatne domowe wizyty lekarskie, stałą opiekę pielęgniarki i rehabilitantki, dostęp do niezbędnego przy obłożnie chorym sprzętu, np. specjalnego łóżka z materacem przeciwodleżynowym, czy też częściową refundację pampersów, leków itp.), a także codzienną rehabilitację córki. Może wówczas wyjść z domu, żeby załatwić niezbędne sprawy.

Dziś dziewczynka jest już dorosła, co zostało potwierdzone do niczego nieprzydatnym dowodem osobistym, ponieważ ze względów oczywistych, z chwilą osiągnięcia pełnoletniości, musiała zostać ubezwłasnowolniona.

Przykuta do łóżka, jest bowiem całkowicie zdana na matkę.

Kilka lat temu wkroczyła w okres dojrzewania, ze wszystkimi tego biologicznymi konsekwencjami...

Nie potrafi sama usiąść, nie mówi, czasem głośno się śmieje, czasem pokrzykuje...Grażyna przytula ją wówczas i obsypuje pocałunkami.

Dziewczynka ma piękne, gęste, ciemne włosy i szare, duże oczy, jest wysoka ( a raczej długa, bo to przecież dziecko leżące), dla szczupłej kobiety trudna do podniesienia, bo bezwładna, o długich, niemal pozbawionych mięśni nogach...

Żeby ją zanieść do wanny, posadzić na wózek, albo zawieźć na specjalistyczne badania, Grażyna musiała do niedawna korzystać z pomocy synów. Teraz, dzięki własnej determinacji i pomocy dobrych ludzi, udało się wyremontować mieszkanie, przystosowując je na potrzeby obłożnie chorej, dorosłej córki. Dźwigania nie da się jednak całkiem wyeliminować, więc coraz częściej doskwiera jej ból kręgosłupa...

Gdybyście Ją jednak zobaczyli w kościele obok synów, pomyślelibyście, że to ich starsza siostra. Bo Grażyna nigdy nie kreowała się na skrzywdzoną, obrażoną na los ofiarę.

To piękna, zadbana, zgrabna i atrakcyjna kobieta, potrafiąca mówić o swojej sytuacji z pewnym ironicznym dystansem. Zachowała duże poczucie humoru, a przede wszystkim żywą wiarę i płynące z niej zasady moralne, które przekazała dzieciom.

Kilka lat temu, dzięki pomocy kapłanów z Hospicjum, dziewczynka przystąpiła do Pierwszej Komunii Św., przyjęła też sakrament chorych.

Co jakiś czas, za zgodą biskupa, w jej domu ksiądz odprawia mszę św. dla najbliższych, z Eucharystią dla chorej pod postacią wina (dziewczynka przełyka tylko płyny i papki).

To bardzo wzruszająca uroczystość.

Ponieważ sprawy materialne w jej sytuacji są bardzo istotne, jakiś czas temu udało się Grażynie wywalczyć utworzenie specjalnego subkonta w ramach pewnej fundacji, dzięki czemu można przekazywać 1% podatku dla dziewczynki.

Teraz swoim doświadczeniem i wiedzą o sposobach zdobywania środków na opiekę i leczenie chorego dziecka Grażyna dzieli się chętnie z innymi potrzebującymi. Dzięki niej niejedna mniej zaradna rodzina otrzymała należną jej pomoc.

A kiedy ma trochę wolnego czasu, spotyka się ze znajomymi, którzy chętnie odwiedzają ją w domu, skuszeni perspektywą głębokich rozmów o życiu, wierze, sprawach ostatecznych.

Bo Grażyna, która z wykształcenia jest teologiem (była świecką katechetką), podczas domowych zajęć słucha przez Internet nie tylko muzyki, ale i tzw. konferencji, czyli kazań wybitnych księży, objaśniających prawdy wiary lub zasady moralne...

Jest jednym z niewielu znanych mi ludzi, żyjących na co dzień, w tak trudnej sytuacji, zgodnie ze swoimi głębokimi przekonaniami. Nie raz swoim przykładem pomaga innym podejmować decyzję. Bo verba docent, sed exempla trahunt.

Przy tym wszystkim jest stuprocentową kobietą, która lubi się modnie ubrać i atrakcyjnie wyglądać. Ponieważ nie zawsze może na dłużej wyjść z domu, dlatego czasem przychodzi do niej znajoma fryzjerka, żeby mamę i córkę „zrobić na bóstwo”.

Taka jest moja przyjaciólka Grażka... Czy ktoś kiedyś napisze o niej piosenkę?

 

---

tagi:

	jolanta-gancarz
	31 lipca 2017 11:40

67     6413    17 zaloguj sie by polubić